zaterdag 23 februari 2013

Las Vegas – Palm Springs, 7 augustus

Dag 20 Woensdag 7 augustus 2002
Las Vegas – Palm Springs (gereden afstand 281 miles, 450 km
Overnachting: Ramada Inn (www.palmsprings.com/hotels/ramada) Prijs kamer: $64

Vroeg opgestaan in de hoop dat de rij voor het buffet nu korter is (we zijn er nu om 7.30 uur), en ja, dat scheelt stukken. We kunnen vrijwel direct doorlopen. Na een stevig ontbijt, met wat fruit mee voor onderweg, kunnen we er weer even tegen. Vlak voordat we willen vertrekken, bellen we voor de pyjama nog even naar het Lost and Found Departement. Aangezien het hier om een vermissing vanuit onze hotelkamer handelt, worden we verzocht om nog even te wachten tot er iemand van de afdeling Security naar boven komt. Even later staat er een soort sheriff in uniform, met pistool en al, de zaak van het vermiste pyjamajasje met ons te bespreken. Het blijkt dat de zorg voor het linnengoed door het hotel is uitbesteed aan een bedrijf dat dit voor haast alle casino’s in Las Vegas doet. Vandaar dus dat alle casino’s allemaal dezelfde witte handdoeken hebben. Hij acht de kans klein dat ons pyjamajasje tussen die honderdduizend lakens en handdoeken wordt gevonden. Dat hadden wij ook al bedacht maar Marijke kan nu zien dat wij er alles aan gedaan hebben om het jasje terug te vinden.
Voordat we Las Vegas verlaten gooien we de tank nog even helemaal vol want we verwachten niet dat we veel benzinestations tegen zullen komen op onze rit door de woestijn. We volgen de I15 en na het passeren van de grens met Californië (de kinderen kijken verlekkerd naar de rollercoaster bij Primm, een soort mini Las Vegas op de grens van Californië en Nevada) nemen we de afslag SR 164. Gelukkig hebben we een routebeschrijving uit de reisgids van Lannoo meegenomen, want het is hier niet allemaal even duidelijk aangegeven. De weg die we volgen gaat via Cima en Amboy naar Twentynine Palms. We zijn op weg naar het Joshua Tree National Park. Onderweg krijgen we al een voorproefje van de bekende cactusbomen. De omgeving heeft wel wat van Death Valley. We zien een dor woestijnlandschap met cactussen en struiken, een grote zandverstuiving (de Kelso Sand Dunes) en rotsblokken. Dwars doorheen loopt er een spoorlijn. Het record van Kingman wordt gebroken want we zien hier een goederentrein met 3 locomotieven en 125 wagons rijden.



De plaatsjes die we onderweg tegen komen stellen echt helemaal niets voor. In Cima staan 2 (lege?) huizen. Amboy bestaat uit een snackbar, met een ietwat exotische Mexicaanse en vermoeid uitziende meneer achter de toonbank. Hoewel we genoeg etenswaren bij ons hebben lijkt het ons wel lekker om hier een warme lunch te gebruiken (nou ja, warme lunch? Gewoon een hotdog dus). Maar de meneer vertelt ons dat zijn snackbar op dit tijdstip van de dag gesloten is (het is nota bene 12 uur) en dat we hooguit een fles fris kunnen kopen. Hij wijst naar een bak met half gesmolten ijsblokjes waarin flesjes drijven. Dat was Amboy, we rijden weer verder.
Onderweg zien we een verkeersbord waaronder een bordje hangt dat vermeldt dat het strafbaar is om op het verkeersbord te schieten. Ook zien we een cactus die iemand versierd heeft met kerstballen en slingers. We stoppen even om een foto te maken.
Onze volgende stop is het Visitor Center van het Joshua Tree National Park in Twentynine Palms. Marijke stapt direct in een cactus. Ze heeft blote voeten in haar sandalen. We zijn dan ook een kwartier bezig om met een pincet alle naalden uit haar voet te trekken. Als troost kopen we voor haar een insigne van het park en ook eentje voor Judith, hoewel Marijke dat niet eerlijk vindt want Judith heeft niet op cactus getrapt. Na het bezoek aan het Visitor Center kijken we even bij de naastgelegen oase met palmbomen. Een bordje waarschuwt voor killerbees, die zich overigens niet laten zien.




Aangezien het veel te warm is voor wandelingen, het is meer dan 45 graden, besluiten we om naar Keys View te rijden om daar van het uitzicht te genieten. Onderweg daarheen, rijdende door het Mohave Desert gedeelte van het park, zien we honderden Joshua trees. Ook het landschap met zijn grote rotsblokken is indrukwekkend. Althans dat vinden wij. De kinderen vinden het maar saai.

Bij Keys View, gelegen op een hoogte van 1576 meter, zien we in de verte de bergen van Mexico liggen. Ook is ondanks de heiige lucht de Salton Sea zichtbaar evenals de San Andreas Fault. Dit is de breuklijn waar je de gevolgen van aardbevingen kan zien. In de vrijdageditie van de San Francisco Chronicle staat elke week een overzicht van het aantal aardbevingen in Californië van de laatste week en hoe zwaar ze waren. Tijdens ons bezoek waren er gemiddeld 10 per week. De zwaarste was echter niet sterker dan 2 op de schaal van Richter. Wij hebben dan ook niet één aardbeving gevoeld.
Als we door Palm Springs rijden zien we in een winkelstraat allemaal buizen hangen waaruit een soort mist komt. Heel fijne waterdruppeltjes die voor verkoeling zorgen. Ook ons hotel blijkt bij het zwembad over zo’n systeem te beschikken. Dat is wel lekker. Het is een mooi hotel. We mogen overigens geen motel zeggen want in Palm Springs heten alle motels hotels. We hebben een kamer op de begane grond met aan de achterkant een terrasje met uitzicht op de binnenplaats waar een mooi grasveldje ligt en een prachtig zwembad van Olympische afmetingen. Judith en Marijke duiken er gelijk in. Dit hotel kunnen we aanbevelen.


Je moet alleen zorgen dat je geen kamer met mountain view krijgt. Dan heb je je terrasje aan de voorkant en kijk je uit op de parkeerplaats. Als je over de auto’s heen kijkt, kan je in de verte de bergen zien (de beloofde mountain view).
’s Avonds hebben we opnieuw een ramp. Nu niet klein meer maar groot. Judith’s nieuw verworven aanwinst, de eekhoorn, is zoek. We zoeken overal maar we kunnen hem niet vinden. Tranen met tuiten worden vergoten. Waarschijnlijk is hij verloren toen we in Las Vegas van het hotel naar de auto liepen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten