Zion National Park (Springdale)
Overnachting: Pioneer Lodge (www.pioneerlodge.com) Prijs kamer: $77
De kinderen zijn gisteravond laat naar bed gegaan en vanochtend wordt er daarom uitgeslapen. Pas tegen een uur of elf zijn we in het park. Als eerste gaan we met de shuttlebus naar de Weeping Rock Parking Area. Hier maken we een wandeling naar de zogenaamde ‘Hanging Gardens’. Deze planten ‘hangen’ aan ietwat overhangende rotsen waaruit water omlaag druppelt (de Weeping Rock). De bovenliggende rotslagen zijn poreus en de sneeuw en regen die hier bovenop valt, heeft ongeveer twee jaar nodig om er door heen te sijpelen. Dankzij dit water groeien er allerlei planten aan de onderkant van deze rotswanden. Ook in droge tijden. We doen ongeveer een half uurtje over deze wandeling (afstand heen en weer nog geen ½ mijl). Daarna is het tijd voor de lunch. Deze eten we gezeten op het gras voor de Lodge. De kinderen klagen dat ze vanwege de warmte geen zin hebben om nog verder te gaan wandelen, maar wij willen nog een stukje van de Zion Canyon bekijken.
De lucht betrekt als we met de shuttlebus naar de ‘Temple of Sinawava’ rijden. Bij deze rotswand begint de ‘Gateway to the Narrows’. Dit is een wandeling van 1,5 km over een verharde pad naar een kloof die de ‘Narrows’ heet. Onderweg naar de ‘Temple of Sinawava’ begint het plotseling te regenen en niet zo zachtjes ook. Het is een echte wolkbreuk. Iedereen in de bus wordt nat omdat alle dakramen van de bus openstaan. Het duurt wel even voordat ze allemaal dicht zijn. Bij het eindpunt stortregent het nog steeds. Er staan mensen te wachten die volledig doorweekt zijn. Ook wij zijn niet ingesteld op een bui. Dus besluiten we om in de bus te blijven zitten en mee terug te rijden. Overal om ons heen worden in de steile rotsen spontane watervallen gevormd. De Virgin-rivier die kort tevoren nog een helder beekje was, is nu een bruine modderstroom. Als we echter een halte verder zijn, neemt de regen af. Het lijkt erop of de bui weer even snel zal verdwijnen als hij gekomen is. We besluiten om alsnog de wandeling te gaan maken. We stappen over op een vrijwel lege bus en keren terug naar het eindpunt.
De lucht betrekt als we met de shuttlebus naar de ‘Temple of Sinawava’ rijden. Bij deze rotswand begint de ‘Gateway to the Narrows’. Dit is een wandeling van 1,5 km over een verharde pad naar een kloof die de ‘Narrows’ heet. Onderweg naar de ‘Temple of Sinawava’ begint het plotseling te regenen en niet zo zachtjes ook. Het is een echte wolkbreuk. Iedereen in de bus wordt nat omdat alle dakramen van de bus openstaan. Het duurt wel even voordat ze allemaal dicht zijn. Bij het eindpunt stortregent het nog steeds. Er staan mensen te wachten die volledig doorweekt zijn. Ook wij zijn niet ingesteld op een bui. Dus besluiten we om in de bus te blijven zitten en mee terug te rijden. Overal om ons heen worden in de steile rotsen spontane watervallen gevormd. De Virgin-rivier die kort tevoren nog een helder beekje was, is nu een bruine modderstroom. Als we echter een halte verder zijn, neemt de regen af. Het lijkt erop of de bui weer even snel zal verdwijnen als hij gekomen is. We besluiten om alsnog de wandeling te gaan maken. We stappen over op een vrijwel lege bus en keren terug naar het eindpunt.
Als we weer bij de ‘Temple of Sinawava’ zijn, is het droog. Maar het effect van de bui is goed merkbaar. De lucht is fris en de temperatuur is behoorlijk gedaald. Het is nu aangenaam wandelweer. Aan de overkant van de rivier ontspringt een waterval midden uit een rots en klettert met veel lawaai naar beneden. Soms komen er stenen omlaag. Als we overigens twee uur later langs hetzelfde punt lopen is er bijna niets meer over van deze waterval.
De wandeling eindigt bij een kloof die de Narrows heet. Hier houdt het verharde pad op. De wanden van de canyon komen hier zo dicht bij elkaar dat de Virgin River de hele canyon vult. Wie dus verder wil wandelen zal door het soms ijskoude water en over gladde rotsen moeten lopen. De kinderen willen wel, maar wij niet. Zonde van onze nieuwe sportschoenen. Bovendien, mocht het weer plotseling gaan regenen, dan kan het zelfs gevaarlijk zijn. Door een flinke regenbui kan verderop in de Canyon een vloedgolf ontstaan en de smalle kloof biedt dan in de Narrows echt geen vluchtplekken.
De wandeling eindigt bij een kloof die de Narrows heet. Hier houdt het verharde pad op. De wanden van de canyon komen hier zo dicht bij elkaar dat de Virgin River de hele canyon vult. Wie dus verder wil wandelen zal door het soms ijskoude water en over gladde rotsen moeten lopen. De kinderen willen wel, maar wij niet. Zonde van onze nieuwe sportschoenen. Bovendien, mocht het weer plotseling gaan regenen, dan kan het zelfs gevaarlijk zijn. Door een flinke regenbui kan verderop in de Canyon een vloedgolf ontstaan en de smalle kloof biedt dan in de Narrows echt geen vluchtplekken.
Nadat we terug gelopen zijn naar de ‘Temple of Sinawava’ rijden we met de shuttlebus terug naar het Visitor Center. Daar beantwoorden de kinderen de laatste vragen in hun Junior Ranger Program. Vervolgens geven ze het boekje aan een ranger. Deze neemt wel de tijd voor de kinderen en bekijkt hun antwoorden met interesse. De kinderen hebben de vragen in het Nederlands beantwoord maar wij vertalen de antwoorden voor haar. Ze stelt ook nog enige vragen aan Judith en Marijke, zoals de vraag waarom je de dieren niet mag voeren. Judith weet het goede antwoord en allebei worden ze benoemd tot Junior Ranger. Ook krijgen ze de bijbehorende badge. Marijke straalt helemaal.
’s Avonds eten we nog een keertje in het restaurant van de Lodge. Buiten op het grasveld lopen enkele herten. Deze mogen zich in de warme belangstelling van allerlei kinderen, waaronder die van ons, verheugen. Eentje (van de herten) loopt mank. Een Amerikaans meisje vraagt aan Judith of ze weet hoe dat komt. Hier zien we de vruchten van het kijken naar Cartoon Network, want Judith kan zich in het Engels goed verstaanbaar maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten